Korczyński Ludomił (1867–1936), lekarz, profesor tytularny UJ. Ur. 14 IX w Korczówce w pow. żydaczowskim w Małopolsce. Naukę gimnazjalną odbywał we Lwowie i Stanisławowie, egzamin dojrzałości zdał w r. 1885. W t. r. zapisał się na Wydział Lekarski UJ. Doktorat wszech nauk lekarskich uzyskał w r. 1890. Pracę rozpoczął w klinice chorób wewnętrznych, kierowanej wówczas przez jego stryja Edwarda Korczyńskiego, początkowo jako bezpłatny elew (1890), następnie jako asystent II i I stopnia. Okresowo był też zatrudniony jako lekarz zakładowy w uzdrowiskach (Krynica, 1891, Żegiestów, 1892–3), a w późniejszych latach ordynował w miesiącach letnich w Szczawnicy (1905). Habilitował się w r. 1894, uzyskując tytuł docenta prywatnego patologii i terapii chorób wewnętrznych. Od tego czasu wykładał medycynę wewnętrzną oraz balneoterapie. Profesorem nadzwycz. został w r. 1904. Nominacja ta spotkała się z niezwykle ostrą krytyką prasy socjalistycznej w Krakowie („Naprzodu”), która wskazywała na brak przygotowania K-ego do objęcia stanowiska profesora. W tych nieprzychylnych dla K-ego warunkach polecono mu w r. 1906 objąć stanowisko prymariusza oddziału wewnętrznego Szpitala Krajowego w Sarajewie, gdzie pozostał do r. 1919; t. r. powrócił do Polski. Wstąpił wówczas do służby wojskowej w Krakowie, w randze pułkownika, a jednocześnie prowadził bezinteresownie (jako prof, tytularny) wykłady balneologii w Wydziale Lekarskim UJ. Następnie pracował jako lekarz naczelny Wojskowego Szpitala Okręgowego w Krakowie. Przeszedł na emeryturę w r. 1930; zmarł 13 V 1936 r. w Krakowie. Z małżeństwa z Marią z Hoene-Wrońskich pozostawił dzieci: Jerzego, Ludomira i Marię, zamężną Nieniewską.

Zasługi K-ego polegają w głównej mierze na szerokiej popularyzacji balneologii, wprowadzeniu jej jako osobnego przedmiotu wykładów i rozbudzeniu zainteresowania społeczeństwa rozwojem uzdrowisk polskich. W r. 1905 założył on Polskie Tow. Balneologiczne i przewodniczył mu do zgonu, redagował też przez 25 lat „Przegląd Zdrojowo-Kąpielowy”, propagując wartość leczniczą uzdrowisk krajowych. Był autorem pokaźnej liczby artykułów, broszur i odczytów dotyczących balneologii i klimatologii. Dzięki jego staraniom powstał w Krakowie osobny gmach przeznaczony na siedzibę Pol. Tow. Balneologicznego, mieszczący obecnie krakowski Instytut Reumatologiczny. Aktywnie uczestniczył też w pracy Związku Uzdrowisk Polskich. Mimo początkowych starań nigdy nie utworzono przy Wydziale Lekarskim UJ katedry balneologii, o którą K. wiele lat zabiegał. Wydał on sporą liczbę publikacji w językach polskim, rosyjskim, niemieckim z tych dziedzin, w tym podręcznik Zarys balneologii i balneografii krajowej (Kr. 1900) oraz przewodnik kąpielowy Zarys organizacji zdrojowisk i uzdrowisk krajowych (Kr. 1904). W początkowym okresie pracy naukowej interesował się też hematologią, prowadził badania nad leczniczym wpływem szpiku kostnego. Podczas pobytu w Sarajewie częściej publikował prace dotyczące różnych typów nerwic w klinice chorób wewnętrznych oraz zagadnień rozwijającej się wtedy dopiero nauki o hormonach. Ogłosił też wiele prac kazuistycznych. Dorobek naukowy K-ego pozostał jednak na uboczu znacznego ówczesnego postępu medycyny polskiej. K. był też znanym społecznikiem, opiekunem młodzieży akademickiej, członkiem zarządu Krakowskiego Ochotniczego Tow. Ratunkowego, Polskiego Tow. Tatrzańskiego i wielu innych.

Aleksandrowicz J., Lisiewicz J., E. K. w: Sześćsetlecie medycyny krakowskiej, T. 1: Życiorysy, Kr. 1963 s. 157–70; Peretiatkowicz A., Sobeski M., Współczesna kultura polska, P. 1932 s. 190; – Pamiętnik jubileuszowy 25-lecia prof. Edwarda Korczyńskiego, Kr. 1900 s. 217; Tempka T., Lisiewicz J., Historia rozwoju polskiej hematologii od jej zaczątków aż do okresu jej unowocześnienia, „Przegl. Lek.” 1965 nr 3 s. 294; Tochowicz L., Skulimowski M., Rozwój nauki i nauczania chorób wewnętrznych w Krakowskiej Szkole Medycznej (Wydział Lekarski UJ i Akademia Medyczna), w: Sześćsetlecie medycyny krakowskiej, T. 2: Historia katedr, Kr. 1964 s. 153; Wachholz L., Poczet grona nauczycielskiego Wydziału Lekarskiego Uniwersytetu Jagiellońskiego, „Arch. Hist. i Filoz. Med.” (P.) T. 14: 1934 s. 14; – „Czas” 1905 nr 85, 1906 nr 274 wyd. wieczorne; „Dzien. Urzęd. Izb Lek.” 1936 nr 8 s. 248; „Gaz. Narod.” 1905 Dod. do nr 146; „Ilustr. Kur. Codz.” 1936 nr 134 s. 17 (fot.); „Medycyna” 1936 nr 13 s. 421; „Naprzód” R. 13: 1905 nr z 10 III, R. 14: 1906 nr 23; „Now. Lek.” 1936 s. 463 i 692; „Nowa Ref.” Kr. 1905 nr 148; „Pol. Gaz. Lek.” 1936 s. 21, 410; „Tyg. Ilustr.” 1905 nr 4 s. 77 (portret); „Warsz. Czas. Lek.” 1932 nr 19 s. 351; „Wierchy” R. 14: 1936 s. 268; – Arch. UJ: Akta personalne Senatu Wydz. Lek.; Zakł. Hist. Med. Akad. Med. w Kr.: sygn. 4456 IV (wycinki z gazet dotyczące działalności K-ego).

Jerzy Lisiewicz